‏
        هر کسى مرکب است از نفس و بدن، پس بدان که حقیقت آدمى و آنچه به سبب آن بر سایر
        حیوانات ترجیح دارد همان «نفس » است که از جنس ملائکه مقدسه است.و «بدن » امرى
         است عاریت، و حکم مرکب از براى نفس دارد،که بدان مرکب سوار شده و از عالم اصلى
         و موطن حقیقى به این دنیا آمده، تا از براى خود تجارتى کند و سودى اندوزد، و خـــود را
         به انواع کمالات بیاراید، و اکتساب صفـــات حمـیده و اخلاق پسندیده نماید، و بازمراجعت
         به وطن خود نماید.یا هر بدنى حکم شهرى را دارد آفرینش، که پادشــــــاه کشور هستى که
         حضرت آفریدگار است، هر بدنى را «اقطاع »  روحى که از زادگاه عالم تجرد است مقرر
         فرموده تا از منــــــافع و مداخــل آن شهرتهیه خود را دیده، و مسافرت به عــالم قدس کند و
         سزاوارخلوتخانه انس گردد. و در این بدن شریک است با ســـایر حیوانــــــات، زیرا که هر
         حیوانى رانیز بدنى است محسوس و مشاهد، مرکب از دست، پــــا، چشم، گوش، سر سینه
         و سایراعضاء.به این سبب بر هیچ حیوانى فضیلتى ندارد، و آنچه باعث افضلیت آدمــــى بر
         سایرحیوانات مى شود آن جزء دیگر است، که «نفس ناطقه » باشد که حیوانــــات دیگر را
         این جزء نیست. و بدان که بدن، امرى است فانى و بى بقاء که بعد از مـــــردن از هم ریخته
         مى شود، واجزاى آن از یکدیگر متفرق مى گردد و خراب مى شود، تا باز وقتى که بـــه امر
         پروردگار - تعالى - اجزاء آن مجتمع شود، و به جهت ثواب و حساب و عقــــاب زنده کرده
         شود.اما «نفس » ، امرى است باقى، که اصلا و مطلقا از براى آن فنــــائى نیست، و بعد از
         مفارقت آن از این بدن و خرابى تن، از براى آن خرابى و فنائى نیست و نخواهد بود.واز این
         روست که خداوند - سبحانه - مى فرماید:        
         «و لا تحسبن الذین قتلوا فى سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون » یعنى:
         «گمان نکنى که آن کسانى که در راه خدا کشته شدند و جان خود را درباختند مرده هستند،
         بلکه ایشان زنده اند ونزد پروردگارشان و روزى داده مى شوند» .       
         و دیگر مى فرماید: «ارجعى الى ربک ».
         یعنى: «اى نفس، رجوع و بازگشت کن به نزد پروردگار خود همچنانکه در اول از نزد او
         - سبحانه - آمدى » . و نیز از این روست که پیغمبر خدا - صلى الله علیه و آله و سلم - در
         روز بدر به شهداى بدر ندا مى فرمود: «هل وجدتم ما وعد ربکم حقا»
         یعنى: «اى کشته شدگان در راه خدا! آیا آنچه را که پروردگار شما به شما وعده داده بود حق
         و راست یافتید؟». 
         آنگاه بعضى از اصحاب عرض کردند:
         یا رسول الله ایشان مرده اند چگونه آواز مى دهى ایشان را؟
         حضرت فرمود: «انهم اسمع منکم ».
         یعنى: «ایشان از شما شنواترند و فهم و ادراک ایشان الآن از شما بیشتر است » .
         و ظاهر است که شنیدن ایشان در آن وقت نه به همان بدنى بود که در صحراى بدرافتاده بود،
         بلکه به نفس مجرده باقیه بود. 
                                                برگرفته از کتاب معراج السعاده - علامه نراقی(ره)